Se queda μέχρι να… φύγει

 

Από τον Στέλιο Κιούση, με αφορμή την παραμονή του Λιονέλ Μέσι στην Μπαρσελόνα.

 

Ο Μέσι λοιπόν μένει στη Βαρκελώνη. Ή για να είμαστε ακριβείς, μένει μέχρι να φύγει.

Και αυτό βγαίνει συμπερασματικά, μιας και ο ίδιος στη συνέντευξή του είπε πως ήθελε να φύγει, αναφέρθηκε σε χρόνο παρελθοντικό δηλαδή, αλλά κακά τα ψέματα, τα δεδομένα δύσκολα αλλάζουν τόσο άμεσα και γρήγορα. Στο μέλλον βέβαια κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος για το τι θα γίνει, όταν μάλιστα θα έχει μεγαλώσει και κατά έναν ολόκληρο χρόνο.

Είπε κι άλλα ενδιαφέροντα, με τρανό παράδειγμα ότι είχε ενημερώσει τη διοίκηση πως θέλει να αποχωρήσει, από την αρχή της σεζόν μάλιστα. Μόνο που ξέχασε, πως σε συνέντευξή του το Φεβρουάριο ανέφερε πως θα είναι εδώ για όσο τον θέλει ο σύλλογος. Εκτός αν αυτό ελεύθερα μεταφράζεται στο “δεν φέρατε τον Neymar, διώχνετε και τον Suarez, άρα δε με θέλετε…”

Όπως φαίνεται ότι ξέχασε κάτι πολύ πιο σημαντικό: Την υπόσχεσή του στον Tito.

Είπε επίσης πως δεν έπαιξε ρόλο η ήττα από την Μπάγερν και πως δε βγήκε να μιλήσει επειδή η κατάσταση ήταν άσχημη. Ο αρχηγός όμως του F.C.B. (και παίχτης του συλλόγου για είκοσι χρόνια) οφείλει να βγαίνει μπροστά όταν τα πράγματα ζορίζουν και όχι να κάνει την κατάσταση ακόμη πιο δύσκολη στέλνοντας ένα άψυχο fax αποχώρησης.

Ανέφερε πως δε θα μπορούσε ποτέ να βρεθεί στα δικαστήρια με αντίδικο την Μπαρσελόνα (πράγμα που τον τιμά), επιτρέψτε μου όμως να πιστεύω πως αυτή είναι η μισή αλήθεια. Όταν λίγο πριν τη δημοσίευση της συνέντευξης στέλνεις επιστολή στον Τύπο, που λέει ότι η ρήτρα δεν ισχύει, φαίνεται σα να θες να ωραιοποιήσεις την κατάσταση και να πεις ότι επέλεξα να μείνω ενώ μπορούσα να φύγω. Σε όσους βλέπουν συνολικά την κατάσταση, έρχεται στο μυαλό η γνωστή ρήση “κάνω την ανάγκη μου φιλότιμο”. Και ο ίδιος και ειδικά ο πατέρας-μάνατζερ του γνώριζαν ότι έχουν περισσότερα να χάσουν από τη στιγμή που το burofax αποδείχτηκε εκπρόθεσμο.

Μίλησε και για τον Μπαρτομέου επιτέλους, στοχοποιώντας τον άμεσα για το ότι δεν υπάρχει κανένα αθλητικό πρότζεκτ. Και μακάρι αυτό να βοηθήσει στην πρόταση μομφής. Θα έπρεπε όμως να το είχε κάνει πολύ νωρίτερα και να εκμεταλλευτεί τη δύναμή του, ώστε να απαλλάξει τον Σύλλογο και τους οπαδούς του από την παρουσία του. Και μιας και είπα οπαδούς, καλό θα ήταν να πει και μια λέξη και γι αυτούς που τόσο τον στήριξαν τις τελευταίες ημέρες και είχαν κάτι παραπάνω από σίγουρο πως δε θα τον αποχαιρετούσαν όπως του(ς) άξιζε και ότι η τελευταία εικόνα που θα είχαν από εκείνον θα ήταν από τον ντροπιαστικό αποκλεισμό.

Για να μην παρεξηγηθώ, ο Μέσι έχει το δικαίωμα να φύγει όποτε και για όπου θέλει, όπως έγινε και με τους Τσάβι και Ινιέστα και όπως καλό θα ήταν να γίνεται με τους παίχτες-σύμβολα των ομάδων. Η διαφορά εδώ ωστόσο, έγκειται στο ότι θα έφευγε χωρίς χρηματικό αντίτιμο για να πάει σε ένα ανταγωνιστικό κλαμπ (και όχι για να βρεθεί σε άλλη ήπειρο όπως οι προαναφερθέντες), με κίνδυνο μάλιστα να βρεθεί απέναντι στην ομάδα που τόσο πολύ ο ίδιος αγαπάει.

Πιστεύω -και θα συνεχίσω να πιστεύω- πως η διοίκηση έχει το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης για το σημείο που φτάσαμε μιας και τα λάθη της είναι αμέτρητα πλέον. Δεν αποκλείω καθόλου το ενδεχόμενο άλλα να του είπαν και άλλα να τήρησαν, παραπλανώντας τον με προφορικές υποσχέσεις, αφού δεν υπάρχει κάποιο γραπτό αποδεικτικό στοιχείο. Δεν έχω δα και πολλές απαιτήσεις από ανθρώπους που απομάκρυναν τον αείμνηστο Κρόιφ και που έχουν εμπλακεί σε τόσα πολλά σκάνδαλα, με πιο πρόσφατο αυτό που ανακάλυψαν οι Mossos d’Esquadra.

Η ιστορία θα γράψει πως ο Μπαρτομέου ώθησε τον Μέσι στην έξοδο και δυστυχώς γι αυτόν δεν του αξίζει κάτι περισσότερο για να τον θυμόμαστε.

Ας μη στεκόμαστε όμως εκεί τόσο πλέον μιας και ο ίδιος σε λίγο καιρό θα ρίξει μαύρη πέτρα πίσω του και δε θα τον νοιάξει στο ελάχιστο για το χάος που προκάλεσε, διοικητικά αλλά και αγωνιστικά. Ένας χάος για το οποίο είμαστε υπεύθυνοι όλοι, ακόμα και οι παίχτες που δε χρησιμοποίησαν τη δύναμη και την επιρροή που έχουν στον κόσμο ώστε να ανατραπεί η κατάσταση και να αναλάβουν τις τύχες του F.C.B. κάποιοι που το αγαπούν πραγματικά. Και μιας και είπαμε για αγάπη, ας μην ξεχνάμε τον Pep, ο οποίος τόσα πολλά μας προσέφερε σε αγωνιστικό επίπεδο και τον ευχαριστούμε, δε θα έχανε όμως την ευκαιρία να πατήσει για τρίτη και καλύτερη φορά την υπόσχεσή του, πως ποτέ δε θα προσεγγίσει και δε θα αποκτήσει κάποιον παίχτη της Μπαρσελόνα.

Για ακόμη μία φορά λοιπόν, αποδείχτηκε περίτρανα πως κανείς δεν είναι μεγαλύτερος από το Σύλλογο. Οι παίχτες και τα στελέχη έρχονται και φεύγουν.

Εμείς όμως θα είμαστε εκεί.

Κάποιοι θα πούνε “μα καλά, που ζεις; Παραείσαι ρομαντικός…”

Ε λοιπόν, αν δεν ήμασταν ρομαντικοί δε θα υποστηρίζαμε την Μπαρσελόνα.

Γιατί το να είσαι Culé, είναι κάτι παραπάνω από ήττες και νίκες.