H γέννηση ενός μύθου!

Άρθρο του Βασίλη Αντωνόπουλου

Η σπουδαία μέρα για τους απανταχού culers έφτασε! Αυτό που τόσο πολύ αγαπάμε, η ομάδα που ταυτίστηκε με την δημοκρατία, την ελευθερία, τις αξίες και τα ιδεώδη, η Μπάρσα των αγώνων εντός μα και εκτός γηπέδου, πριν 123 χρόνια γεννήθηκε και αυτό που θα ακολουθούσε τις επόμενες δεκαετίες, έμελλε να γράψει με ολόχρυσα γράμματα, την ιστορία του μεγαλύτερου αθλητικού οργανισμού παγκοσμίως!

Το μόνο σίγουρο είναι, πως η Μπαρσελόνα δεν γεννήθηκε μεγάλη ομάδα, αλλά έγινε σταδιακά και μάλιστα αυτό πραγματοποιήθηκε με τρόπο ηχηρό, με τρόπο ένδοξο και φυσικά μπλαουγκράνα!

Δεδομένα και οι αντιξοότητες & οι δυσκολίες που συνάντησε σε κάθε εποχή, αποτέλεσαν ουσιαστικά την αφορμή, προκειμένου η Μπάρσα να ταυτιστεί με μια ολόκληρη πόλη, με ένα έθνος και να αποδείξει με τον πλέον εμφατικό τρόπο, πως οι θρυλικές ιστορίες, δεν γράφονται μόνο στους αγωνιστικούς χώρους, αλλά κυρίως στους δρόμους και στα πεδία της μάχης! Γιατί πολύ απλά, το FC Barcelona, δεν υπήρξε ποτέ μια απλή ομάδα, αλλά κάτι περισσότερο! Μια ιδεολογία και ένας τρόπος ζωής!

Σε αυτά τα 123 έτη, οι ιστορίες που συντροφεύουν την Μπαρσελόνα – λυπητερές και ένδοξες – αγγίζουν τα όρια του μύθου σε κάθε περίπτωση! Τι να πρωτοαναφέρει κανείς;

Το Copa Macaya, που αποτέλεσε τον πρώτο επίσημα καταγεγραμμένο τίτλο του συλλόγου, στις 23 Μαρτίου 1902;

Το αρχικό έμβλημα των μπλαουγκράνα που ξεκίνησε να υπάρχει σύμφωνα και με το σήμα της πόλης, δείγμα της κοινής πορείας των δύο πλευρών;

Το 1910, που ο φοιτητής και παίκτης της ομάδας μας Κάρλες Κομαμάλα – αν και δεν είναι ιστορικά αποδεδειγμένο αυτό – δημιούργησε το επόμενο έμβλημα του συλλόγου, μετά και τον αντίστοιχο διαγωνισμό του Τζουάν Γκαμπέρ, όπου μέχρι και σήμερα υφίσταται με κάποιες διαφοροποιήσεις;

Για το πρώτο πρωτάθλημα μας το 1929, της θρυλικής παρέας των Παρέρα, Πιέρα, Σαμιτιέρ, Αρότσα, Σάστρε και Πλάτκο;

Την αυτοκτονία του πατριάρχη μας Τζουάν Γκαμπέρ στις 30 Ιουλίου 1930, ο οποίος και είχε γράψει με ολόχρυσα γράμματα το όνομα του, στο μπλαουγκράνα πάνθεον;

Τα δύσκολα χρόνια που ακολούθησαν με τον Εμφύλιο Πόλεμο του 1936, την επικράτηση του φασίστα Φράνκο, την αισχρή δολοφονία του προέδρου μας Τζουζέπ Σουνιόλ, ο οποίος και αποτέλεσε σύμβολο για μια ομάδα και μια ολόκληρη κοινωνία;

Τις εμετικές συνθήκες κάτω από τις οποίες ζούσε ο Καταλανικός λαός; Την απαγόρευση της γλώσσας του και οποιουδήποτε συμβόλου που παρέπεμπε σε μια ανεξάρτητη χώρα; Τους βομβαρδισμούς, τις διώξεις και τις δολοφονίες που δέχθηκε ένα ολόκληρος έθνος, με μοναδικό του έγκλημα, το ότι ζητούσε ίση αντιμετώπιση και επιβολή της δημοκρατίας; Το καμάρι της Καταλονίας και σύσσωμο το περιβάλλον που το περιτριγύριζε, δεν λύγισε ποτέ, πολέμησε, επέζησε και θριάμβευσε!

Το συναίσθημα των αναμετρήσεων σε Καμπ ντε λα Ιντούστρια, Λες Κορτς και στην πορεία των χρόνων, στο θρυλικό Καμπ Νόου; Τρεις έδρες του συλλόγου, που μέρα με την μέρα σε αυτές, η Μπαρσελόνα μεγάλωνε σε όλα τα επίπεδα και που συνάμα, πρόσφερε ένα ασφαλές περιβάλλον στον λαό της, ο οποίος ήθελε ταυτόχρονα, να εκφράσει και την έντονη δυσαρέσκεια του, απέναντι στα κοινωνικά ζητήματα της εποχής! Αληθινή οικογένεια δίχως καμία υπερβολή!

Το ταξίδι επιβίωσης των μπλαουγκράνα στις ΗΠΑ την άνοιξη του 1937, με προπονητή τον Ιρλανδό Πάτρικ Ο’ Κόνελ & επικεφαλή αποστολής τον Ροσέντ Καλβέτ, προκειμένου μέσω κάποιων φιλικών αναμετρήσεων, να μαζευτεί ένα ικανό ποσό, για την εξασφάλιση της επιβίωσης του οργανισμού μας; Οι συνθήκες πίσω στην Καταλονια, ήταν το λιγότερο τραγικές και το καθεστώς Φράνκο, απαιτούσε τον αφανισμό της Μπάρσα. Ουδέποτε ωστόσο το έπραξε! Μέσα από αντίστοιχα γεγονότα, πόσο ισχυρό προκύπτει, το Mes Que Un Club, που πρωτοείχε αναφερθεί, δια στόματος του Ναρσίς ντε Καρέρας;

Τα 3 πρωταθλήματα στην δεκαετία του ’40, κόντρα σε κάθε αντιξοότητα εντός και εκτός γηπέδων; Με τους πρωταγωνιστές στο τότε ρόστερ, να συναντώνται στα πρόσωπα των Ράμαγιετς, Σεγκέρ, Γκονσάλβο, Μαντσόν, Σοσπέδρα, Μπασόρα, Μαρτίν, Εσκολά και Θέσαρ!

Την μυθική αρμάδα του Ντάουτσικ, όπου κατά την διάρκεια της δεκαετίας του ’50 με ένα απίστευτο ποδόσφαιρο, κυριάρχησε πλήρως απέναντι στον οποιοδήποτε αντίπαλο, κερδίζοντας τα πάντα; Μπροστάρης εκείνου του ρόστερ ήταν ο ανυπέρβλητος Λάζλο Κουμπάλα, ενώ την σεζόν 1951-1952, η ομάδα μας έμεινε στην ιστορία ως “Η Μπάρσα των 5 τροπαίων”, μιας και κέρδισε όλους τους τίτλους που διεκδίκησε, σε ένα υπέρτατο αγωνιστικό επίτευγμα, που μέχρι και τότε τουλάχιστον, δεν είχε συμβεί ουδέποτε ξανά.

Τον καρυδάτο τίτλο του Copa del Rey το 1968 μέσα στην Μαδρίτη κόντρα στην Ρεάλ του καθεστώτος; Στον τελικό των μπουκαλιών όπως έμεινε στην ιστορία ελέω και του “πολιτισμού” των οπαδών της πρωτεύουσας, η ομάδα των Θαλδούα, Ρεσάκ, Περέδα, Φουστέ, Ριφέ και Σαντουρνί θριάμβευσε και ανάγκασε τον ηττημένο Φράνκο, να μας παραδώσει το τρόπαιο! Ίσως η κορυφαία στιγμή της βραδιάς τότε, ήταν το περιβόητο “Señora, no fotem” του προέδρου της Μπάρσα Ναρσίς Ντε Καρέρας, σε μια εκ των συζύγων των φασιστών, στα λεγόμενα της πως η Βαρκελώνη είναι Ισπανία!

Η έλευση του Γιόχαν Κρόιφ στην Βαρκελώνη το 1973 και το πρωτάθλημα λίγους μήνες αργότερα, έπειτα από 10 και πλέον συνεχόμενα χρόνια αγωνιστικής ξηρασίας; Μυθικό αποκορύφωμα σε εκείνη την μαγική χρονιά, ήταν το 0-5 της Μπαρσελόνα των αξιών, της δημοκρατίας, του Μίχελς, του Ιπτάμενου Ολλανδού, του Μιγκέλι, του Σοτίλ, του Ασένσι και του Ρεσάκ, απέναντι στην Ρεάλ της βρωμιάς και του φασισμού! Μια εμφάνιση, που στιγματίστηκε από την τρομερή βράδια του Γιόχαν, ο οποίος πριν καν έρθει στην Μπάρσα, είχε απορρίψει στο 100% την Ρεάλ Μαδρίτης, ενώ η μετέπειτα προσφορά του στον σύλλογο μας, γιγάντωσε για πάντα το καμάρι της Βαρκελώνης!

Τα 6 πρωταθλήματα στην δεκαετία του ’90, σε συνδυασμό με τα 3 ευρωπαϊκά τρόπαια που κατέκτησε ο σύλλογος εκείνο το διάστημα; Το πρώτο Champions League του συλλόγου μας, υπό τις οδηγίες του δικού μας πλέον Γιόχαν Κρόιφ; Την τρομερή ομάδα που αποτελούνταν από τους Θουμπιθαρέτα, Κούμαν, Πεπ, Μπακέρο, Στόιτσκοφ, Λάουντρουπ και Ρομάριο; Την λεγόμενη Dream Team, όπως πρώτος την αποκάλεσε ο Λιουίς Κανούτ, όπου με την εμφάνιση της εκείνο το βράδυ στο Γουέμπλεϊ, θα άλλαζε για πάντα πλέον, την στόφα της ομάδας εκτός συνόρων;

Την σύγχρονη εποχή της ομάδας, όπου με δεκάδες πρωταγωνιστές τόσο εντός, όσο και εκτός γηπέδου, κατόρθωσε αφενός να σπάσει την αγωνιστική ξηρασία των πρώτων ετών αυτού του αιώνα και αφετέρου, να κυριαρχήσει πλήρως, μέσα από συνεχόμενες διακρίσεις, ρεκόρ και κατακτήσεις τίτλων;

Τις νίκες κόντρα στην μισητή Ρεάλ Μαδρίτης; Κάθε επικράτηση απέναντι στον σύλλογο που συνδέθηκε άμεσα και έμμεσα με τα καθεστώτα, αποτελούσε μια νίκη των ανθρώπινων ιδανικών, που συνεχίζουν να εκφράζουν στο έπακρο, τα μπλαουγκράνα χρώματα! Κάθε γκολ απέναντι σε αυτούς, ήταν μια εκδίκηση για όσα πέρασε αυτή η οικογένεια. Τι να αναλογιστούμε; Το 5-0 του 1935 και 1945; Το 3-0 του 1940; Το 1-2 του 1948; Το 7-2 του 1950 ή το 5-1 του 1954; Το 4-0 του 1958 ή το 1-3 του 1965; Το 0-5 του 1974 ή το 0-2 του 1982; Το 0-3 του 1984 ή το 5-0 του 1994; Το 3-0 του 2004 ή το 0-3 του 2005; Το 2-6 του 2009; Το 5-0 του 2010; Το 0-4 του 2015, το 5-1 του 2018 ή το 0-4 του 2022; Σε κάθε περίπτωση, επρόκειτο για στιγμές και δεδομένα, που θα περιέχουν μια ξεχωριστή θέση στην ιστορία αυτού του FC Barcelona, ελέω και του αντιπάλου, που στέκονταν απέναντι του. Γιατί σε όποια κατάσταση και αν είμαστε, η νίκη κόντρα στο εν λόγω σωματείο, ανεξαρτήτως της ηλικιακής βαθμίδας ή του αθλήματος στο οποίο βρισκόμαστε, θα αποτελεί για πάντα, τον κύριο και πρωταρχικό σκοπό μας.

Και να ήταν μόνο όλα αυτά! Μέσα σε έναν αιώνα και άλλα 23 χρόνια επιπλέον, οι ιστορίες και τα πρόσωπα που μεγάλωσαν την Μπαρσελόνα, είναι ανέφικτο να αποτυπωθούν σε ένα κείμενο!

Η υπερηφάνεια μας γι’ αυτά τα χρώματα δεν έχει τελειωμό και σίγουρα, οι λόγοι για τους οποίους δεθήκαμε με αυτή την ομάδα δεν έχουν αρχή και τέλος! Από τους πιο σημαντικούς ωστόσο, είναι ότι δεν κερδίσαμε τίποτα με την βοήθεια εξωαγωνιστικών παραγόντων, αλλά μοχθήσαμε και ματώσαμε, εντός των 4 αγωνιστικών γραμμών.

Γιατί πολύ απλά, δεν χρωστάμε πουθενά και ιστορικά, βρισκόμαστε στην σωστή πλευρά των γεγονότων. Επιπλέον, οι συνεχόμενοι αγώνες του συλλόγου μας προκειμένου να αποφύγει τον αφανισμό του, αποτελούν μαθήματα αξιοπρέπειας για εκατομμύρια ανθρώπους στο σήμερα!

Ποια ομάδα βίωσε την ντροπή του Τσαμαρτίν; Ποια ομάδα είδε την πόλη και τα γραφεία της να δεχονται βομβαρδισμούς; Ποιος σύλλογος είδε πρόεδρο του να δολοφονείται; Ποιοι άλλοι παίκτες ταξίδεψαν μέχρι τις ΗΠΑ, για να αγωνιστούν για την επιβίωση της ομάδας τους; Ποια ομάδα είδε να της στερείται μια μεταγραφή, που θα μπορούσε να αλλάξει το ρου της ευρωπαϊκής αθλητικής ιστορίας; Και γενικά, ποια άλλη ομάδα δέχθηκε εκφοβισμούς, τρομοκρατία και μεθόδους μιας σαπίλας, χωρίς να υποκύψει αλλά εν τέλει να νικήσει! Καμιά άλλη, μόνο η Μπαρσελόνα μας!

Το όραμα του Τζουάν Γκαμπέρ, ήθελε μια ομάδα που να εκφράζεται μέσω της δημοκρατίας, να έχει ρόλο και φωνή σε κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα και φυσικά, να παρουσιάζεται σε πολλές μορφές!

Και πράγματι, 123 χρόνια μετά, ότι και αν σκέφτηκε την ώρα που ίδρυε το μεγαλύτερο αγαθό για όλους εμάς, βγήκε πέρα για πέρα αληθινό!

Η Μπαρσελόνα έγινε ένα σύμβολο για την Καταλονία, υπήρξε καταφύγιο για πολλούς ανθρώπους, τάχθηκε ξεκάθαρα κόντρα σε κάθε σκοταδισμό, γιγαντώθηκε σε πολλά άλλα αθλήματα, δημιούργησε τεράστιες προσωπικότητες και εκτός του ποδοσφαίρου, εξέφρασε την ισότητα ανάμεσα στα δύο φύλα, πάλεψε για την περαιτέρω προώθηση του γυναικείου αθλητισμού και μέσω όλων αυτών των παραγόντων, έχω την αίσθηση πως πέτυχε στο έπακρο και την πιο βαθιά πεποίθηση του ιδρυτού της! Τιμή και δόξα σε όλους αυτούς, που κατέστησαν την Μπάρσα αυτό που είναι σήμερα!
Για πάντα στις καρδιές μας.