Έγραψαν για τη Μπάρσα

{jcomments on}Στον ελληνικό αθλητικό Τύπο, έντυπο και ηλεκτρονικό, σχολιάστηκε εκτενώς η νίκη της Μπαρσελόνα επί της Σάντος πριν από λίγες ημέρες. Διαβάστε τι έγραψαν για την ομάδα του Πεπ Γουαρδιόλα ο Χρήστος Σωτηρακόπουλος και ο Αντώνης Καρπετόπουλος. Τα συγκεκριμένα άρθρα μπορεί να τα βρει κανείς στο www.sday.gr, από εκεί τα δανειστήκαμε και εμείς!

Μία αυτοκρατορική εμφάνιση που είναι τελεσίγραφο προς όλους! (ΧΡΗΣΤΟΣ ΣΩΤΗΡΑΚΟΠΟΥΛΟΣ)

Από την Κυριακή το πρωί η Μπαρτσελόνα είναι και πάλι η κορυφαία ομάδα του πλανήτη, με τη βούλα.

Οχι πως χρειαζόμασταν αυτό το ματς με τη Σάντος για να πειστούμε σχετικά με το προφανές, αλλά όσο να ‘ναι  βοηθάει. Κυρίως για να γίνει αντιληπτός ο τρόπος επιβολής της. Δεν είναι απλά εντυπωσιακός, αλλά φτάνει στο σημείο να χαρακτηρίζεται ακόμη και  αυτοκρατορικός. Το 4-0 απέναντι στη νικήτρια του Κόπα Λιμπερταδόρες, τη Σάντος του Νεϊμάρ και του Γκάνσο, έμοιαζε με περίπατο στο πάρκο! Το 3-0 του πρώτου μέρους θα μπορούσε να είναι μεγαλύτερο, ενώ η… τριγωνομετρία στο πρώτο γκολ, όπου μέσα σε τέσσερα δευτερόλεπτα ο Μέσι ξεκινάει τη φάση, και ύστερα από δύο εναλλαγές συμπαικτών του ξαναγίνεται κάτοχος της μπάλας σκοράροντας με άνεση, είναι εικόνα πραγματικά βγαλμένη από το Pro Evolution.

Φυσικά και η Μπάρτσα είναι γήινη και έχει αδυναμίες, αλλά ποιος μπορεί στα αλήθεια να ισχυριστεί μετά τον τρόπο που νίκησε στη Μαδρίτη τη Ρεάλ και μετά την εμφατική επικράτηση στο Τόκυο επί της Σάντος πως θα πέσει εύκολα από τον θρόνο της; Αν ο Αγιαξ της δεκαετίας του 70 έμενε μαζί άλλα τρία με τέσσερα  χρόνια και δεν υπέκυπταν οι παίκτες του στις σειρήνες των μεταγραφών, μπορεί σήμερα και να μιλάγαμε για έξι συνεχόμενα Κύπελλα Πρωταθλητριών. Αυτό έμοιαζε αδύνατο να ξανασυμβεί, αλλά αυτή η Μπαρτσελόνα , που δεν έχει πρόβλημα να κρατήσει τους σταρ της και που δείχνει να μπορεί να αντικαταστήσει αυτούς που φεύγουν, αποτελεί έναν πραγματικό κίνδυνο για όλους τους υπόλοιπους ανταγωνιστές της.

Ο Μουρίνιο, ο Ρονάλντο  και η Ρεάλ, όπως και η Μπάγερν του Ριμπερί μπορεί να έχουν άλλη άποψη ωστόσο αυτό θα πρέπει να το δείξουν μέσα στις τέσσερις γραμμές του γηπέδου όταν έρθει η ώρα. Η Σάντος πάντως που μέσω Νεϊμάρ και Μπόρζες δήλωνε αισιόδοξη πως θα κάνει τη ζημιά, πήρε ένα πολύ σκληρό μάθημα. Και όλοι οι υπόλοιποι ένα πολύ σημαντικό τελεσίγραφο!

Με αντίπαλο μόνο τον χρόνο (ΑΝΤΩΝΗΣ ΚΑΡΠΕΤΟΠΟΥΛΟΣ)

Τελείωσε ο τελικός του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος Συλλόγων, το ματς της Μπαρτσελόνα με την άτυχη Σάντος (άτυχη είναι κάθε ομάδα που διεκδικεί έναν τίτλο από τους Καταλανούς τα τελευταία χρόνια…) κι ο Τρέβορ Φράνσις μιλώντας στην αγγλική τηλεόραση έλεγε ότι είμαστε μπροστά στη «μεγαλύτερη ομάδα όλων των εποχών». Δεν είναι είδηση. Τον τελευταίο καιρό η φράση αυτή συνοδεύει σαν επωδός κάθε νίκη της Μπάρτσα σε μεγάλο ματς.

Eνώ ο Τρέβορ Φράνσις έλαμπε από θαυμασμό επισημαίνοντας τα θαύματα της Μπαρτσελόνα, του επισημάνθηκε ότι τα τελευταία χρόνια η ψαλίδα μεταξύ των ευρωπαϊκών συλλόγων και των υπολοίπων έχει ανοίξει. «Πριν αρχίσει το ματς μιλούσαμε για τις αρετές της Σάντος και τον τρομερό Νεϊμάρ» είπε ο Φράνσις και πρόσθεσε: «αν η ψαλίδα έχει ανοίξει είναι ανάμεσα στην Μπάρτσελόνα και όλους τους υπόλοιπους. Αυτό για τη διαφορά Ευρωπαίων και υπολοίπων μου ακούγεται καινούριο».  

Δίκιο

Κοίταξα να δω αν έχει δίκιο: έχει. Πέρυσι η Ιντερ κέρδισε σχετικά εύκολα το Παγκόσμιο των Συλλόγων. Στον τελικό όμως είχε αντίπαλο  τη Μαζέμπε από το Κονγκό κι όχι κάποια λατινοαμερικάνικη ομάδα. Επίσης ακόμα και τη Μαζέμπε δεν την κέρδιζε με 3-0 στο ημίχρονο, όπως οι Καταλανοί τη Σάντος! Η Μπαρτσελόνα η ίδια, πρόπερσι, τα χρειάστηκε με την Εστουντιάντες: την έσωσε ο Πέδρο με γκολ στο 89′ και της έδωσε το τρόπαιο ο Μέσι στο 110′. Το 2007 η Μίλαν με την Μπόκα «σκοτωθήκανε»: το τελικό 4-2 δείχνει τι μάχη έγινε. Η Μίλαν είχε ιδρώσει και στον ημιτελικό με τους Γιαπωνέζους της Ουράβα Ρεντς – νίκησε με 1-0. Τα δυο προηγούμενα χρόνια, δυο ομάδες από τη Βραζιλία στέφθηκαν διαδοχικά πρωταθλήτριες κόσμου: η Ιντερνασιονάλε κέρδισε την Μπαρτσελόνα του Ράικαρντ και η Σάο Πάολο τη Λίβερπουλ. Κοίταξα από περιέργεια όλη την ιστορία του Διηπειρωτικού Κυπέλλου: για να βρει κανείς νίκη ευρωπαϊκής ομάδας με τέσσερα γκολ διαφορά πρέπει να πάει στο 1960 (!) όταν η Ρεάλ κέρδισε την Πενιαρόλ με 5-1. Μόνο που το ‘κανε στο «Μπερναμπέου» και όχι σε ουδέτερη έδρα…

Διαφορά

Το επιβλητικό 4-0 επί της Σάντος καταδεικνύει τη μεγάλη διαφορά της ομάδας του Γκουαρντιόλα από όλες τις υπόλοιπες: είναι το μεγάλο φινάλε μιας χρονιάς εκπληκτικών αποτελεσμάτων! Θυμίζω ότι πρόσφατα η Μπαρτσελόνα έβαλε τρία γκολ στη Μίλαν στο «Σαν Σίρο» και τρία στη Ρεάλ στο «Μπερναμπέου»! Στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ διέλυσε τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ στην Αγγλία, στο ισπανικό σούπερ καπ έριξε άλλες δυο τριάρες στη «βασίλισσα» περπατώντας και στον τελικό του ευρωπαϊκού σούπερ καπ μας κακοφάνηκε γιατί κέρδισε την Πόρτο μόνο με 2-0! Κακώς γίνεται αναφορά στο σερί των τίτλων της (που είναι, συμφωνώ, καταπληκτικό): αυτό που αληθινά εντυπωσιάζει είναι η ευκολία με την οποία κερδίζει κρίσιμα ματς απέναντι σε δυνατούς αντιπάλους. Καμία ομάδα στην ιστορία δεν είχε να επιδείξει τα τελευταία σαράντα χρόνια, ειδικά σε διεθνή ματς, τόσα επαναλαμβανόμενα εντυπωσιακά σκορ. Καμία.

Μύθος

Σιγά σιγά τα λόγια τελειώνουν. Υμνήσαμε τη νοοτροπία της, επισημάναμε την σπάνια κατασκευαστική της λογική, γράψαμε ύμνους για το Μέσι, τονίσαμε την τύχη της να έχει στην ίδια φουρνιά μερικούς από τους μεγαλύτερους μέσους που έχει βγάλει το ισπανικό ποδόσφαιρο στην ιστορία του, εξηγήσαμε την εξέλιξή της από τα χρόνια του Κρόιφ, καταλάβαμε ότι ο συνετός Πεπ Γκουαρντιόλα είναι ένα από τα μυστικά της επιτυχίας της. Δεν υπάρχουν άλλα λόγια να πεις μπροστά στην αθανασία της: η Μπαρτσελόνα εξελίσσεται σε μύθο – είναι ένα σημείο αναφοράς όχι για το μοντέρνο ποδόσφαιρο, αλλά για όλη την ιστορία του ποδοσφαίρου. 

Χρόνος

Σήμερα ο μεγάλος της αντίπαλος είναι ο χρόνος: δεν υπάρχουν ομάδες που να την ανταγωνιστούν σε φήμη, σπουδαιότητα και σημαντικότητα ακόμα κι αν φέτος δεν κερδίσει τίποτα. Το ζήτημα δεν είναι αν θα συνεχίσει να συλλέγει τίτλους, αλλά πόσο ακόμα θα κρατήσει ο θαυμασμός που προκαλεί κάθε της εμφάνιση – η ηγεμονία της πρωτοκαθεδρίας της. Τα τελευταία σαράντα χρόνια κανένας κύκλος μεγάλης ομάδας δεν είχε διάρκεια πάνω από τέσσερα, οριακά πέντε χρόνια. Ο Αγιαξ του ’70 κράτησε τέσσερα. Η Λίβερπουλ έκανε δυο κύκλους (’75-’78 και ’80-’85), το ίδιο και η Μαντσεστερ Γιουνάιτεντ: και οι δυο αγγλικές ομάδες ολοκλήρωσαν την ηγεμονία τους με συμμετοχές σε τελικούς Κυπέλλου Πρωταθλητριών. Η Μίλαν των Ολλανδών είχε μια εντυπωσιακή τριετία, όπως και η Ρεάλ του Ζιντάν. Ολοι αυτοί τρόπαια κέρδισαν κι άλλα, όμως τον άτυπο τίτλο του καλύτερου του κόσμου μόνο για τόσο τον είχαν.

Πρωτοπορία

Περιμένουμε πού θα σταματήσει η Μπαρτσελόνα. Που από το 2008 κι έπειτα είναι συνώνυμο όχι απλά της Τέχνης του Ποδοσφαίρου, αλλά της πρωτοπορίας του. 

Ολη η γη…

Ολη η γη συζητάει για την Μπαρτσελόνα. Δεν υπήρχε γερμανική εφημερίδα που να μη γράψει μετά την ήττα της Λεβερκούζεν από τη Νυρεμβέργη με 0-3, ότι η Μπάγερ πρέπει να προβληματιστεί «γιατί έρχεται και η Μπαρτσελόνα»! Και την Κυριακή, όταν οι δημοσιογράφοι ρώτησαν τον Ρανιέρι τι έχει να πει για τη νίκη της Ιντερ επί της Τσεζένα με 0-1, αυτός απάντησε ότι είναι ευχαριστημένος με το αποτέλεσμα κι «όσο για το θέαμα ευτυχώς κάποιος μπορεί να δει και τη Μπαρτσελόνα…».