Ο Άνθρωπος που Γνωριζε το άπειρο…
Λίγο πριν τα Χριστούγεννα του 1887, στην επαρχία του Madras στην Ινδία, μια χώρα που δε γιόρταζε ποτέ τα Χριστούγεννα, ο Iyengar και η Komalatammal Ramanujan έφεραν στον κόσμο το Srinivasa. Ο Srinivasa, αφού έκανε τον πρώτο του άθλο στα δύο του μόλις χρόνια, επιβιώνοντας από μια φριχτή επιδημία ευλογιάς που έπληξε την περιοχή, αρίστευσε στο σχολείο ανακαλύπτοντας στα 10 του χρόνια τα μαθηματικά.
Μέχρι τα 13 του, είχε ξεπεράσει σε γνώσεις άλγεβρας, ανάλυσης και τριγωνομετρίας δύο γείτονες του, φοιτητές πανεπιστημίου. Στα 16 του, είχε εξαντλήσει τη μελέτη ενός βιβλίου με τίτλο “Μια Σύνοψη των Στοιχειωδών Αποτελεσμάτων σε Καθαρά και Εφαρμοσμένα μαθηματικά “, αφομοιώνοντας και κατανοώντας το σύνολο των 5000 θεωρημάτων που περιείχε. Στα 23 του, ήταν ερευνητής στο πανεπιστήμιο του Madras. Παρά την απουσία “ακαδημαϊκών προσόντων”, ο Srinivasa, ακολουθώντας το πάθος του, και με όπλο την έμφυτη ιδιοφυΐα του, δεν είχε δεχτεί να μελετήσει άλλες επιστήμες, ούτε είχε πάρει κάποιο πτυχίο. Μέσα στις αντίξοες συνθήκες της Βρετανικής κατοχής, και με δεδομένο το ρατσισμό των Βρετανών προς τους υπηκόους των κτήσεών τους, ο Srinivasa κατάφερε να τραβήξει την προσοχή των ερευνητών στην Αγγλία. Έχοντας εκπονήσει και δημοσιεύσει ήδη 10 μελέτες, αποδέχθηκε με επιφύλαξη την ερευνητική θέση στο Cambridge, το 1914 σε ηλικία μόλις 27 χρονών. Από αυτή τη θέση δημοσίευσε άλλες 27 μελέτες μέσα σε 4 μόλις χρόνια, και καταρρίπτοντας όλες τις προκαταλήψεις της εποχής, κατάφερε να γίνει μόλις ο δεύτερος Ινδός, και σίγουρα ο νεότερος, που θα γινόταν μέλος στης Βασιλικής Ακαδημίας Επιστημών.
Οι μελέτες του Ramanujan πάνω στις ιδιότητες των σύνθετων αριθμών, καθώς και οι ευφυείς και πρωτοποριακές σε σκέψη μέθοδοί του για την επίλυση και απόδειξη θεωρημάτων σχετικά με τη μελέτη άπειρων σειρών ακέραιων αριθμών (γνωστές και ως το Θεμελιώδες Θεώρημα του Ramanujan), έδωσαν μεταξύ άλλων εργαλεία στους μελετητές της κβαντικής φυσικής, που ξεπερνούσαν αδιέξοδα στους υπολογισμούς που έπρεπε να γίνουν. Εάν η ταλαιπωρημένη υγεία του δεν τον κατέβαλε μόλις σε ηλικία 33 ετών, ποιος ξέρει τι κληρονομιά ακόμα θα μπορούσαμε να έχουμε.
Ήταν τέτοια η συμβολή του Ramanujan στα σύγχρονα μαθηματικά, που το 1991, ο Robert Kanigel, εξέδωσε ένα βιβλίο για τη ζωή του με τον τίτλο “Ο Άνθρωπος που γνώριζε το Άπειρο”, το οποίο το 2015 το μετέφερε στη μεγάλη οθόνη ο Matthew Brown.
Σχεδόν 100 χρόνια μετά τη γέννηση του Ramanujan, στο μικρό χωριουδάκι Fuentealbilla, στην Καστιγιάνικη επαρχία του Albacete, ο José Antonio Iniesta και η María Luján έφερναν στη ζωή το μοναδικό γιο της οικογένειας, ονομάζοντάς τον Andres.
O Andres γρήγορα έδειξε αγάπη για το ποδόσφαιρο ξεκινώντας να παίζει από 10 χρονών και ήταν τυχερός που είχε γονείς που τον ενθάρρυναν αλλά και είχαν και την οικονομική δυνατότητα να τον στηρίξουν. Στα 12 του, παίζοντας για της ακαδημίες της Albacete σε ένα τουρνουά που συμμετείχαν πολλοί μεγάλοι σύλλογοι της Ισπανίας, ξεχώρισε προκαλώντας το ενδιαφέρον τους. Ο José είχε ξεχωρίσει τη δουλειά που γινόταν στη Masia και σε συνδυασμό με τη φιλική σχέση που είχε με τον τότε προπονητή Enrique Orizola, τον έπεισε να δοκιμάσει τον Andres στις ακαδημίες του FC Barcelona. Η προσφορά του Συλλόγου όμως βρήκε εμπόδιο στον ίδιο το 12χρονο τότε Andres, ο οποίος δεν ήθελε να αποχωριστεί την οικογένειά του. Μετά από μια μακρά διαδικασία, όπως την περιγράφει ο ίδιος ο Jose, και με τις συνεχείς διαβεβαιώσεις των γονιών του ότι θα είναι πάντα δίπλα του, ο μικρός Andres, ευτυχώς για όλους μας, δέχτηκε να μετακομίσει στη Βαρκελώνη. “Για χάρη σου, αφού αυτό είναι το όνειρό σου…” είχε πει στον πατέρα του. Ο Jose είχε παραδεχθεί τότε ότι έμαθε εκείνος πολλά από τον 12χρονο γιο του, και όχι το αντίστροφο.
H Masia τον υποδέχθηκε παρά το νεαρό της ηλικίας του (ο κανονισμός τότε έλεγε ότι η ελάχιστη ηλικία αποδοχής ήταν τα 13 χρόνια). Σε αντίθεση με την πεποίθηση ότι κάτι τέτοιο θα αποτελούσε όνειρο για οποιονδήποτε 12χρονο σήμερα, ο πρώτος καιρός ήταν εξαιρετικά δύσκολος για τον Andres. Χαρακτηριστικά είχε πει ότι είχε χύσει ένα ποτάμι δάκρυα την ημέρα που η πόρτα έκλεισε και έμεινε μόνος του στο δωμάτιο της παλιάς αγροικίας. Τον πρώτο καιρό ο κλειστός και ντροπαλός χαρακτήρας του, σε συνδυασμό με τη νοσταλγία της πόλης του και της οικογένειάς του, τον έκανε απόμακρο και οι μέρες του ήταν μοναχικές. Δε συνανανστρεφόταν με τους συναθλητές του παρά μόνο στο γήπεδο. Στο γήπεδο, που η θλίψη χανόταν, και ερχόταν στην επιφάνεια η ποδοσφαιρική ιδιοφυΐα του. Στα 15 του ήταν ήδη αρχηγός της Cadet U-15 και έλαμψε σε ένα τουρνουά της Nike πετυχαίνοντας το νικητήριο γκολ στο τελευταίο λεπτό.
Ήταν τόσο εμφανές το ταλέντο του που από την πρώτη φορά που τον είδε, ο τότε αρχηγός της πρώτης ομάδας Pep Guardiola είχε πει στον Xavi: “Εσύ θα με βγάλεις στη σύνταξη… Τούτος εδώ θα βγάλει στη σύνταξη και τους δυο μας…”.
Έκτοτε η πορεία του ήταν σταθερά ανοδική. Τόσο στη Barça B, όσο και στις μικρές εθνικές της Ισπανίας (με τις οποίες πήρε δύο ευρωπαϊκούς τίτλους το 2001 και το 2002) η ποδοσφαιρική του αντίληψη και το κοφτερό μυαλό του ξεχώριζε. Με προσεκτικά βήματα και με συνεχή δουλειά, ο Andres έφτασε τελικά να κάνει το ντεμπούτο του στην πρώτη ομάδα, όταν μια Τρίτη, στις 29 του Οκτώβρη του 2002, στο γραφικό Brugge, ο Van Gaal γύρισε στο 18χρονο Καστιγιάνο και του είπε: “Απλά μπες μέσα και παίξε!”. And the rest, όπως λένε και στο χωριό μου, is history.
Αμέτρητες οι σημαντικές στιγμές τόσο για τον ίδιο, όσο και για την ομάδα και την εθνική Ισπανίας.
Από το πρώτο Champions League το 2006, μέχρι την αρχή της σεζόν 2007-2008 που φόρεσε επιτέλους το αγαπημένο του 8 στην πλάτη, είχε πια εξελιχθεί σε ένα αναπόσπαστο γρανάζι της μηχανής της Barça που είχε ξεκινήσει πια να παίρνει μπρος.
Και θα ήταν αναπόσπαστο γρανάζι για την επόμενη δεκαετία, μια δεκαετία που, όσοι τη ζήσαμε θα έχουμε να λέμε πόσο τυχεροί είμαστε που είδαμε την ποδοσφαιρική μαγεία που μας έδωσε.
Μια δεκαετία, όπου ο Andres ξεδίπλωσε κάθε πτυχή του περίτεχνου αλλά μεθοδικού, του απορσδόκητου αλλά λεπτομερώς σχεδιασμένου, του απλού αλλά συνάμα τόσο περίπλοκου.
Οι στιγμές πολλές και ίσως θα τον αδικούσαμε αν παραθέταμε, αναπόφευκτα, μόνο λίγες από αυτές…
Όπως κανείς, μα κανείς δε μπορεί να ξεχάσει εκείνο το σουτ, εκείνη τη νύχτα του Μάη του 2009 στο δυτικό Λονδίνο… Κανείς δε θα ξεχάσει το πως ένα ντροπαλό, μελαγχολικό παιδί από το Albacete, σήκωσε στον αέρα εκατομμύρια οπαδούς του Συλλόγου, και απείλησε τις εγκαταστάσεις ενός μικρού μέρους αυτών, εκεί στο κέντρο της Αθήνας, με κατεδάφιση. Ο ίδιος είχε γράψει για αυτό το σουτ: “Έκανα επαφή με τη μπάλα με το εξωτερικό του ποδιού, αλλά και με την καρδιά μου και όλη μου τη δύναμη”.
Όπως κανείς από τους φίλους της Ισπανίας δε θα ξεχάσει, περίπου ένα χρόνο αργότερα, στο χειμωνιάτικο Γιοχάνεσμπουργκ, το σουτ που θα την έστεφε πια πρωταθλήτρια κόσμου. Ήταν όμως η ενέργεια που έκανε αμέσως μετά που θα του έδινε μια θέση στην καρδιά όλων, ποδοσφαιρόφιλων και μη. Η φανέλα της Roja βγήκε, για να αποκαλύψει το μήνυμα για τον φίλο του Dani Jarque, που είχε χαθεί σχεδόν ένα χρόνο νωρίτερα.
Ο ίδιος είχε πει μετά: “Το έκανα γιατί το ένοιωθα βαθιά μέσα μου. Αυτό δείχνει ότι πιο σημαντικά πράγματα από την αντιπαλότητα, την ομάδα και χρώματά της, είναι το να είσαι άνθρωπος, καλός άνθρωπος. Είμαι πολύ χαρούμενος γιατί ήταν η πιο σημαντική στιγμή της καριέρας μου”. Μια ενέργεια, μια στάση ζωής, που παρά την ποδοσφαιρική τάφρο που χώριζε και χωρίζει τους οπαδούς της Espanyol (της οποίας ήταν αρχηγός ο Jarque) από αυτούς της Barça, έκανε τους πρώτους να τον χειροκροτούν από τότε κάθε φορά που εμφανίζεται στο γήπεδο. Όπως τον χειροκροτούν όλοι, σε όλο τον κόσμο.
Και γενικά είναι η στάση ζωής του Don Andres, όπως αρεσκόμαστε να τον λέμε, που ξεχωρίζει από τη διαφορετικότητα που επιδυκνείει συνεχώς, τόσο μέσα στο γήπεδο όσο και στη ζωή του. Εργατικός, απλός, και πανέμορφα απέριττος, αποτέλεσε μαζί με τον Xavi το πληρέστερο, αποτελεσματικότερο αλλά προπάντων ομορφότερο κεντρικό δίδυμο που έχει πατήσει χορτάρι.
Εργατικός απλός και απέριττος και στην προσωπική του ζωή, παντρεύτηκε τη μόνη γυναίκα που αγάπησε ποτέ και χαίρεται την οικογενειακή του ευτυχία.
Η περίπτωση Iniesta είναι σπανιότατη, ειδικά στις μέρες μας.
– Είναι σπανιότατη γιατί η μαζική αποδοχή που απολαμβάνει, τουλάχιστον στην αντίληψη του γράφοντος, δεν έχει προηγούμενο.
– Είναι σπανιότατη γιατί ενώ μιλάμε για έναν ποδοσφαιριστή που έχει κατακτήσει πάνω από 35 σημαντικούς τίτλους στην καριέρα του, όλος ο κόσμος παραδέχεται ότι έχει αδικηθεί σε ατομικό επίπεδο. Δεν έχει νόημα να τους απαριθμήσει κανείς, είναι κάτι που μπορεί κανείς εύκολα να βρει σαν πληροφορία σήμερα. Το νόημα είναι ότι ταυτόχρονα ο Andres είναι σπανιότατη περίπτωση, γιατί παρά τους τίτλους και τις “αδικίες” δεν τον έχει ακούσει ποτέ κανείς να παραπονεθεί γι’ αυτό, δεν τον έχει ακούσει ποτέ κανείς να υποτιμήσει συμπαίχτες ή αντιπάλους, δεν τον έχει ακούσει ποτέ κανείς να μιλήσει άσχημα για κανέναν και για τίποτα. Μόνο τον βλέπεις… Είναι ο “λόγος” του μέσα στο γήπεδο και η απουσία του έξω από αυτό.
– Είναι το ΗΘΟΣ, με όλα τα γράμματα κεφαλαία.
– Είναι η στάση του όλο αυτόν τον καιρό, η οποία ανάγκασε το αγαπημένο του 8 να γυρίσει στο πλάι, και το έκανε άπειρο…
Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, ο “Don” Andres Iniesta Luján θα προετοιμάζεται να πατήσει το χορτάρι του Camp Nou για τελευταία φορά ως παίχτης. Για λίγο καιρό στο χορτάρι θα τον χαίρονται οι Ιάπωνες, και για πολλά χρόνια μετά ελπίζουμε να τον χαίρεται η οικογένειά του και τα αμπέλια του… Εμείς δε θα ξεχάσουμε ποτέ όσα μας προσέφερε. Ένα ευχαριστώ θα είναι λίγο φυσικά. Είναι σημαντικό όμως να το πούμε. Και να το πούμε, όχι μόνο για όσα μας έδωσε και μας δίδαξε μέσα σε αυτές τις 4 γραμμές του γηπέδου, αλλά όσο μας δίδαξε έξω απ’ αυτές….
Όπως και μια μαθηματική ιδιοφυΐα 100 χρόνια πριν, επέδειξε διαφορετικότητα, άντεξε τις προσωπικές δυσκολίες και δίδαξε τον κόσμο, έτσι μια ποδοσφαιρική ιδιοφυΐα μας έδειξε τις αξίες και την ομορφιά της καθημερινότητας. Όπως και μια μαθηματική ιδιοφυΐα 100 χρόνια πριν, έδωσε εργαλεία που βοήθησαν στην κατανόηση του κόσμου γύρω μας, έτσι μια ποδοσφαιρική ιδιοφυία μας έδωσε εργαλεία για να χτίσουμε μια καλύτερη συμπεριφορά, μια καλύτερη ψυχή.
Όταν μετά από κάποια χρόνια κάποιος θα θελήσει να κάνει τη ζωή του ταινία μάλλον ο πιο ταιριαστός τίτλος θα ήταν “Ο Άνθρωπος που ΕΓΙΝΕ το Άπειρο”…